Zmierzch - Stephenie Meyer

 Tytuł: Zmierzch

Autor: Stephenie Meyer

Wydawnictwo: Dolnośląskie

Liczba stron: 416

Ogromnie się obawiam tej recenzji, przed jakimiś sprawdzianami czy Bóg jeden wie czym, się tak nie denerwuje, jak napisania recenzji tej książki. Może to dziwne, ale nigdy nia miałam tylu mieszanych i bijących się odczuć do jednej książki. Nie mam pojęcia jaką dam ocenę. Wybaczcie za cholernie krótki opis autorki, ale nie mam pojęcia co innego mam napisać.

Stephenie Meyer - amerykańska pisarka, autorka powieści Intruz oraz czteroczęściowej sagi Zmierzch, które doczekało się nawet adaptacji filmowej. Saga o wampirach okazała się światowym bestsellerem sprzedawanym na całym świecie w milionach egzemplarzy.

Książka opowiada o niejakiej dziewczynie, Belli Swan, która przeprowadza się ze słonecznego Phoenix wprost do szarej dziury, jaką jest Forks. Poznaje tam tajemniczego i niezwykle przystojnego młodzieńca - Edwarda Cullena. Zupełnie nie zdaje sobie jeszcze sprawy, co oznacza znajomość z tym chłopakiem, ponieważ skrywa on pewną tajemnicę... Jest wampirem i jego rodzina, to też wampiry.

,,Nigdy nie zastanawiałam się jak umre, ale umrzeć za kogoś kogo się kocha wydaje sie dobrą śmiercią" - Stephenie Meyer

Zmierzch to podobno połączenie horroru, romansu i powieści o dojrzewaniu (mówię podobno, bo horroru to tam nie widziałam). Sama nie wiem, co mam powiedzieć po przeczytaniu TEJ książki. Na prawdę długo zastanawiałam się nad tym, co napisać, czy polecić ją innym, czy nie, a może stanowczo od niej odciągać. Stwierdziłam, że nie będę się przejmować tym, co sądzą inni, ale postaram się napisać z mojego serca, z tego, co czułam czytając... Będzie tego chyba dużo, więc może zacznę od postaci Belli i Edwarda.

Bella - okropnie ją znienawidziłam, była płytka, wyciągała bardzo pochopne wnioski, a czasami była tak naiwna, że trzymałam się za głowę, chciałam wyrwać kartki i sama dopisać mądrzejsze rozwiązanie, niż to wybrane przez nią, i to chyba tylko dlatego, że szkoda mi było Edwarda (choć on też nie był brylantowy, ale o nim za chwilę)... Choć w sumie chyba taki był cel, dziewczyna-totalne-zero + super-mega-facet-niczym-superman. Zachowanie Belli przy Edwardzie też było karygodne - albo się go bała, albo się rumieniła, albo miała tysiąc myśli, albo tysiąc pytań, a jak go nie było, to po prostu umierała z tęsknoty. A, zapomniałabym dodać - Bella potrafiła potknąć się na prostej powierzchni, i wpaść w tarapaty w każdym momencie, albo nawet celowo - myśląc np. że ma szanse z głodnym wampirem sam na sam, a bo co.

Edward - był tak STRRRRRRRRASZNIE wyidealizowany, że po prostu rzygałam czasami tym, czego on nie potrafi. Pięknie pisał, grał, (nie tylko w baseball, na pianinie też), tańczył, był szybki, czytał w myślach, piękny, tak pięknie się poruszał, też odnosiłam wrażenie że był po prostu niepokonany, więc osobiście cech Edwarda miałam po dziurki w nosie. Rzygałam także tym, jak on to mówił, że jest ogromnie niebezpieczny, że powinna go unikać, a potem siedział z nią dzień i noc, ale dalej jej mówił, że jest niebezpieczny... Ale ogólnie był o niebo lepszy od Belli. Ogólnie ta książka to właściwie praktycznie jeden wielki dialog, o tym, jak to brali się za ręce, po tysiąckroć, o tym, jak Edward głaszcze ją po policzku, o tym, jak ona się rumieni, o tym, jak Edward opowiada jak jest niebezpieczny i inny, o tym, jak Bella go wypytuje i on ją na zmianę, o tym, jak Edward tłumaczy co wtedy i kiedy zrobił i dlaczego, i tak dalej, i tak dalej...

,,- Nie przejmuj się - szepnął mi do ucha - Gdybym mógł śnić, śniłbym tylko o tobie. I nie wstydziłbym się tego." - Stephenie Meyer

Zdecydowanie nie jest to książka, w której jest ogromnie dużo opisów, szczegółowych opisów, tu po prostu przeważają dialogi, Edwarda z Bellą, jak się to nie kochają + przeżycia Belli, o tym, jak to się ktoś nie zachował, albo o tym, jak często się potyka, czy choć o tym, jaki jej wampir jest piękny. A mimo wszystko... Nie potrafię ocenić tej książki. Z jednej strony jak nic dałabym dwie gwiazdki, a z drugiej, dała te 5 albo 6, bo przeczytało mi się szybko i było kilka fajnych fragmentów... No nic, nie potrafię. Dlatego pozostawiam bez oceny... Jednak mimo tych debilnych postaci, debilnej fabuły, ta książka wciąga, czyta się ją szybko, czasami można się uśmiechnąć, bo jest dobry fragment, a czasami chce się ją wywalić przez okno. Nie dam rady jej ocenić, za dużo zmiennych uczuć. Mimo wszystko mam zamiar przeczytać pozostałe części i zastanawiam się, czy wtedy, mimo tego wszystkiego seria mi się bardziej spodoba.

Co mam więcej napisać? A no, podobało mi się przedstawienie rodzinny Cullenów, a co do meczu baseball'owego to nie mam już zdania, tak to było idiotyczne... Ogólnie pół tej książki wydaje mi się bez sensu, a jednak nie mogę jakoś dać 2 albo 3 gwiazdek. Równie dobrze nie mogę dać 5, czy 6. Mogę iść na kompromis i dać 4, ale się powstrzymam.

Dużo w tej recenzji chaosu, ale co poradzę?

Lawenda

***

Życzę wszystkiego najlepszego, wesołych świąt, dużo ciepła, radości, uśmiechu na twarzy i niezapomnianych  i najlepszych chwil z najbliższą rodziną, a także wielu, wielu książkowych prezentów! :))